Osaba maitea;
“Astelehena, astelehena, astelehena. Astelehena, usteletan ustelena.” Hola kantatzen zuen Oskorrik. Eta ze arrazoi! Komentzituta nago, Korrika bukatu osteko egun batean idatzi zituela Natxo De Felipek bertso horiek. Izan ere, atzo Korrikaren bukaera Donostian bizi ostean, milaka lagun izango gara gaur hanketan eta urdailean izugarrizko agujetak ditugunok. Kriston astelehena. Ustelena.
Hala ere, merezi izan zuen. Mundu osoan ezagutzen ditudan ekimen kolektiboetan politena da Korrika. Eta Euskal Herria esistitzen ez dela dioten miope kulturalei erakusteko froga definitiboa. Herri oso bat ikusten duzu lasterka, pozik, kantari, izugarrizko rollo onean, eskutik eskura pasatzen den hizkuntzaren bidez lurraldea pausoz pauso konkistatuz. Eta sekula gelditu gabe. Denbora eta espazioa, biak lortzen ditu euskararentzat Korrikak. Sinbolikoki bonba hutsa. Sozialki lurrikara. Ez dakit nori okurritu ote zitzaion, baina Koka Kola asmatu zuena baino harroago egon beharko luke.
Oraintxe, burura etorri zait agian zuk ez duzula sekula Korrika ikusi. Eta interneten sartu naiz, jakiteko noiz ospatu zen lehena. 1980an izan zela dio ordenadoreak. Beraz, 85ean Euskal Herritik arrankatu zintuzten arte, izango zenuen aukerarik parte hartzeko, Iparraldetik pasatzen zenean. Pantailan ikusi dut urte hartan, 85an, Atharratzen hasi zela, hain justu. Eta han imaginatu zaitut bat-batean, petoa jantzita, begi beltzak bixi-bixi eta oraindik buruan ilea duzula, lekukoa Altzurukuko artzain-jainkosaren bati pasatzen.
Baina bukatu da aurtengoz. Eta orain beste lasterketa batzuetan murgilduko da jendea; hauteskundeetan adibidez. Ez dakit azken asteotako berriak jarraitu dituzun, osaba. Baina espainolak gero eta pitzatuago daude. Burutik jota erabat. Lehengo egunean, hainbat mediok argitaratutako artikulu batean, Bildu-ren Bilboko zerrendan bigarren postuan doan neskaren kontrako froga gisa zera erabiltzen zuten; Facebookean, Floren Aoiz eta Arnaldo Otegiren laguna dela. Sinestezina. Egunen batean, zerrenda kutsatuei buruzko komedia surrealista bat egin beharko genuke; edo Steven Spilberri eskatu; Juduei “La lista de Schindler” egin bazien.... zer gutxiago!
Gisa guziz, uste dut alde positiboren baduela espainolen paranoia guzti honek. Eta da, egoera normalean hautagai legez sekula aurkeztuko ez litzateken jende asko ardurak hartzera bultzatu duela. Jende ez politikoa. Herritar arrunt eta erresponsableak. Ni, esaterako, izugarri pozik nago Bildu-ren Bilboko zerrendarekin. Lehen postuan doana, Txema Azkuenaga abokatu independentea, nire txikitako lagun maite baten aita izanik, ondo ezagutzen dudalako. Eta Iñaki Azkunaren harropuzkeri, populismo eta politikeri profesionalaren aurrean, Txema, gure auzoko Txema, justu kontrako muturra da. Hurbila, entzuten dakiena, umila, igande eguerdian periodikoak eta ogia erosita etxera bidean aurkitzen duzunean, bi musu eta irriparre bat oparitzen dizkizuna. Imaginatzen dut bere alabarentzako ez dela goxoa izango hemendik aurrerakoa; edozer gauza asmatuko baitute Txemari buruz; manifa batera joan zela 97an, edo facebook-en Floren Aoizen laguna dela edo igandetan, ogiarekin batera BERRIA eta GARA erosten dituela. Baina animatuko dut nik. Konbentzituta nagoelako Txema Azkuenaga, inoiz Bilbok izan duen alkaterik onena izango dela.
Noski, hori, aurkezten uzten badiote. Izan ere, Oskorrik zioen bezala: “Bihar ikusiko da zer dagoen berri; jakintsuenak ere ezin du igerri.”
Besarkada handia osaba.
J
p.s. Pitxitxi erditu dela esaten zenidan aurreko gutunean. Etxea katukumez beteta izango duzula pentsatzean, duda tonto bat etorri zait: Afrikan katuak ze kolorekoak dira? Beltzak?
“Astelehena, astelehena, astelehena. Astelehena, usteletan ustelena.” Hola kantatzen zuen Oskorrik. Eta ze arrazoi! Komentzituta nago, Korrika bukatu osteko egun batean idatzi zituela Natxo De Felipek bertso horiek. Izan ere, atzo Korrikaren bukaera Donostian bizi ostean, milaka lagun izango gara gaur hanketan eta urdailean izugarrizko agujetak ditugunok. Kriston astelehena. Ustelena.
Hala ere, merezi izan zuen. Mundu osoan ezagutzen ditudan ekimen kolektiboetan politena da Korrika. Eta Euskal Herria esistitzen ez dela dioten miope kulturalei erakusteko froga definitiboa. Herri oso bat ikusten duzu lasterka, pozik, kantari, izugarrizko rollo onean, eskutik eskura pasatzen den hizkuntzaren bidez lurraldea pausoz pauso konkistatuz. Eta sekula gelditu gabe. Denbora eta espazioa, biak lortzen ditu euskararentzat Korrikak. Sinbolikoki bonba hutsa. Sozialki lurrikara. Ez dakit nori okurritu ote zitzaion, baina Koka Kola asmatu zuena baino harroago egon beharko luke.
Oraintxe, burura etorri zait agian zuk ez duzula sekula Korrika ikusi. Eta interneten sartu naiz, jakiteko noiz ospatu zen lehena. 1980an izan zela dio ordenadoreak. Beraz, 85ean Euskal Herritik arrankatu zintuzten arte, izango zenuen aukerarik parte hartzeko, Iparraldetik pasatzen zenean. Pantailan ikusi dut urte hartan, 85an, Atharratzen hasi zela, hain justu. Eta han imaginatu zaitut bat-batean, petoa jantzita, begi beltzak bixi-bixi eta oraindik buruan ilea duzula, lekukoa Altzurukuko artzain-jainkosaren bati pasatzen.
Baina bukatu da aurtengoz. Eta orain beste lasterketa batzuetan murgilduko da jendea; hauteskundeetan adibidez. Ez dakit azken asteotako berriak jarraitu dituzun, osaba. Baina espainolak gero eta pitzatuago daude. Burutik jota erabat. Lehengo egunean, hainbat mediok argitaratutako artikulu batean, Bildu-ren Bilboko zerrendan bigarren postuan doan neskaren kontrako froga gisa zera erabiltzen zuten; Facebookean, Floren Aoiz eta Arnaldo Otegiren laguna dela. Sinestezina. Egunen batean, zerrenda kutsatuei buruzko komedia surrealista bat egin beharko genuke; edo Steven Spilberri eskatu; Juduei “La lista de Schindler” egin bazien.... zer gutxiago!
Gisa guziz, uste dut alde positiboren baduela espainolen paranoia guzti honek. Eta da, egoera normalean hautagai legez sekula aurkeztuko ez litzateken jende asko ardurak hartzera bultzatu duela. Jende ez politikoa. Herritar arrunt eta erresponsableak. Ni, esaterako, izugarri pozik nago Bildu-ren Bilboko zerrendarekin. Lehen postuan doana, Txema Azkuenaga abokatu independentea, nire txikitako lagun maite baten aita izanik, ondo ezagutzen dudalako. Eta Iñaki Azkunaren harropuzkeri, populismo eta politikeri profesionalaren aurrean, Txema, gure auzoko Txema, justu kontrako muturra da. Hurbila, entzuten dakiena, umila, igande eguerdian periodikoak eta ogia erosita etxera bidean aurkitzen duzunean, bi musu eta irriparre bat oparitzen dizkizuna. Imaginatzen dut bere alabarentzako ez dela goxoa izango hemendik aurrerakoa; edozer gauza asmatuko baitute Txemari buruz; manifa batera joan zela 97an, edo facebook-en Floren Aoizen laguna dela edo igandetan, ogiarekin batera BERRIA eta GARA erosten dituela. Baina animatuko dut nik. Konbentzituta nagoelako Txema Azkuenaga, inoiz Bilbok izan duen alkaterik onena izango dela.
Noski, hori, aurkezten uzten badiote. Izan ere, Oskorrik zioen bezala: “Bihar ikusiko da zer dagoen berri; jakintsuenak ere ezin du igerri.”
Besarkada handia osaba.
J
p.s. Pitxitxi erditu dela esaten zenidan aurreko gutunean. Etxea katukumez beteta izango duzula pentsatzean, duda tonto bat etorri zait: Afrikan katuak ze kolorekoak dira? Beltzak?
Ene loba maitea,
ResponderEliminarTú siempre tan inspirado, titiritero, además de inteligente... "Conquistando el territorio paso a paso por la lengua"
"Paso a paso" viene Korrika!!.
Yo diría que también viene suspiro a suspiro, como ese suspiro vasco que sobrevivió a las bombas, los tiros y los fuegos que lanzaron sobre Gernika, desde el cielo facha español. Ese suspiro que sigue latiendo, como una esperanza interminable, centimetro a centimetro en nuestras almas.
Yo nunca la ví de cerca; nunca estuve con mis pies en una korrika, ni disfrazado de aventura, ni como mirón de esquina. Pero estuve en varias, claro, y llevado a hombros por camaradas y conocidos. Hasta tuve el número 2077. No te creerás, loba maitea, pero estando sin estar me dedicaron cariñosas frases en la espalda, cosas que ahora no puedo escribirte porque, dicen, ensuciaría el nombre de los que entonces firmaban. Tampoco habría que decir "Conquistando el territorio", porque argumentarían que les estamos robando el espacio, y te llevarían preso por ladrón, aunque sepamos que es su espacio de dominación y exclusión el tinglado que estamos desmontando, sus milongas. Yo diría, más bien, "abriendo el territorio paso a paso por la lengua". Sembrando libertad en la tierra.
Muxu handi bat!
Hire osaba
PS. En Africa los gatos son de todos los colores; de todos los colores que son, claro. Pero no se pueden ofrecer los gatitos a la gente, hay que cambiarlos por una gallina, un perro o un papagayo. No sé qué voy hacer con los cuatro "pitxitxis" que tengo, porque en el apartamento de destierro no tengo sitio para más fauna.