Santutxu, 2011-02-07
Osaba urruna,
Mikel Laboak behin Plentzian eman zuen kontzertua aipatu didazu azken gutunean. Gazteak zuek, eta zilar ahotseko aztiaren oihu eta irudiek Elizaren horman errebotatzen omen zuten, forma magiko bihurtuta zuengana itzultzeko.
Leihotik begiratu eta trago bat eman diot teari. Giro ederra dugu eta infusioa bero da oraindik. Utzidazu, beraz, gure aitak maiz oroitzen duen istorio bat kontatzen, osaba. Zuk ez duzu gure aita ezagutzen, baina bera Bilbon eta zu Plentzian, biok sortu zineten Euskal Herrian, haizeak aro berri bat zetorrela xuxurlatzen zuen sasoian. Antzekoak dituzue adina, jatorri soziala eta zapaten kolorea.
Gure aitak dioenez, Ilargiak berezi argitzen zuen 1976ko maiatzeko gau hartan. Santutxuko Berrio Otxoa ikastetxe berriko patioa leporaino bete zen.
Maiz kontatu didanez, ondo gogoratzen du gaualdi hura, “Sartzeko ate txiki bakarra egon arren, Ikastetxeko futbol zelai handia gainezka zegoen. Aldeetako batean eszenatokia, eta haren atzean, eraikitzen ari ziren ikastetxeko garabi erraldoia ikusten zen.”
Pantxoa eta Peiok kantu pare bat eman zituztenerako, jendeak azalean zeukan emozioa. Orduan, urtxintxen doinuari ekin ziotela, publikotik norbaitek garabia seinalatu zuen, eta haren ondokoak arnasari eusten zion bitartean sei lerro atzeragoko edonork animo irrintzi bat jaurti zuen aidera. Bat-batean, bi mila begi pare lotsagabeki umelduz, mutil bat azaldu zen garabi erraldoiaren puntan. Izar konkistatzaileak legez, gazteak ezkutuan zeraman zerbait atera zuen arropa artetik eta orduan, ilargiak berezi argitzen zuela, euskaldunen trapu debekatua landatu zuen altzairuzko garabian. Kantarien ahotsa txaloek estali zuten, eta irrintziek, eta oihuek.
Berehala, ordea, gomazko peloten eztanda gorra gailendu zen eta ondoren etorri ziren txalo, irrintzi eta oihuek ez zuten aurrekoekin zerikusirik izan. Trapuzko atentatu arriskutsuarengatik espainiar poliziak ohi baino ernegatuago, irteera bakarreko kaiola hartan luze joan zen borroka. Gero auzo osora zabaldu zen.
Gure aita goizaldeko ordu txikietan itzuli zen borroka gunera, ihesean galdutako zapata baten bila. Ate txiki bakarretik sartzean ordea, begiak platerak legez zabaldu zitzaizkion. Milaka zapatak estaltzen zuten Ikastetxeko patioa. Trapuzko gaizkileek apropos ahaztutako krimenaren frogak bailiran, milaka zapata loratu ziren maiatzeko gau hartan Santutxun.
Gure aitak etxera bidea hartu zuen, oinutsik. Ilargiak berezi argitzen zuelako izango zen, baina zapata guzi haiek gorriak, zuriak eta berdeak zirela iruditu zitzaion.
Tira, istorio hori kontatu nahi nizun. Bitartean, tea hotzitu zait. Beste bat prestatu eta leihora begira segituko dut. Izan ere, osaba, ilargiak berezi argitzen du gaur.
Besarkada handia.
j.
p.s. Gaur ulertuko du Mariek zergatik ez duzun inoiz sandaliarik janzten Afrikako irla tropikal horretan.
Mikel Laboak behin Plentzian eman zuen kontzertua aipatu didazu azken gutunean. Gazteak zuek, eta zilar ahotseko aztiaren oihu eta irudiek Elizaren horman errebotatzen omen zuten, forma magiko bihurtuta zuengana itzultzeko.
Leihotik begiratu eta trago bat eman diot teari. Giro ederra dugu eta infusioa bero da oraindik. Utzidazu, beraz, gure aitak maiz oroitzen duen istorio bat kontatzen, osaba. Zuk ez duzu gure aita ezagutzen, baina bera Bilbon eta zu Plentzian, biok sortu zineten Euskal Herrian, haizeak aro berri bat zetorrela xuxurlatzen zuen sasoian. Antzekoak dituzue adina, jatorri soziala eta zapaten kolorea.
Gure aitak dioenez, Ilargiak berezi argitzen zuen 1976ko maiatzeko gau hartan. Santutxuko Berrio Otxoa ikastetxe berriko patioa leporaino bete zen.
Maiz kontatu didanez, ondo gogoratzen du gaualdi hura, “Sartzeko ate txiki bakarra egon arren, Ikastetxeko futbol zelai handia gainezka zegoen. Aldeetako batean eszenatokia, eta haren atzean, eraikitzen ari ziren ikastetxeko garabi erraldoia ikusten zen.”
Pantxoa eta Peiok kantu pare bat eman zituztenerako, jendeak azalean zeukan emozioa. Orduan, urtxintxen doinuari ekin ziotela, publikotik norbaitek garabia seinalatu zuen, eta haren ondokoak arnasari eusten zion bitartean sei lerro atzeragoko edonork animo irrintzi bat jaurti zuen aidera. Bat-batean, bi mila begi pare lotsagabeki umelduz, mutil bat azaldu zen garabi erraldoiaren puntan. Izar konkistatzaileak legez, gazteak ezkutuan zeraman zerbait atera zuen arropa artetik eta orduan, ilargiak berezi argitzen zuela, euskaldunen trapu debekatua landatu zuen altzairuzko garabian. Kantarien ahotsa txaloek estali zuten, eta irrintziek, eta oihuek.
Berehala, ordea, gomazko peloten eztanda gorra gailendu zen eta ondoren etorri ziren txalo, irrintzi eta oihuek ez zuten aurrekoekin zerikusirik izan. Trapuzko atentatu arriskutsuarengatik espainiar poliziak ohi baino ernegatuago, irteera bakarreko kaiola hartan luze joan zen borroka. Gero auzo osora zabaldu zen.
Gure aita goizaldeko ordu txikietan itzuli zen borroka gunera, ihesean galdutako zapata baten bila. Ate txiki bakarretik sartzean ordea, begiak platerak legez zabaldu zitzaizkion. Milaka zapatak estaltzen zuten Ikastetxeko patioa. Trapuzko gaizkileek apropos ahaztutako krimenaren frogak bailiran, milaka zapata loratu ziren maiatzeko gau hartan Santutxun.
Gure aitak etxera bidea hartu zuen, oinutsik. Ilargiak berezi argitzen zuelako izango zen, baina zapata guzi haiek gorriak, zuriak eta berdeak zirela iruditu zitzaion.
***
Tira, istorio hori kontatu nahi nizun. Bitartean, tea hotzitu zait. Beste bat prestatu eta leihora begira segituko dut. Izan ere, osaba, ilargiak berezi argitzen du gaur.
Besarkada handia.
j.
p.s. Gaur ulertuko du Mariek zergatik ez duzun inoiz sandaliarik janzten Afrikako irla tropikal horretan.
Loba Maitea,
ResponderEliminarUn día después de los acontecimientos, porque es el tiempo que el “Telejornal” de la isla necesita para copiar y editar lo que llega de las agencias, me voy enterando (¿enterando?) de lo que pasa por el mundo. El monopolio de la información contra el derecho a estar bien informado. No tenemos prisa y tampoco periódicos para leer por la mañana, tomando el café. Me dirás que así vivimos mejor, sin el castigo de los informativos repetitivos y machacones, pero ya sabes que ése es consuelo de bobos.
Al “día siguiente”, me enteró pues de que tenemos una campaña de “revoluciones” por el “mundo” árabe, aunque no sé si ese mundo comprende también las tierras ocupadas de Palestina, Irak, Afganistán… o sólo los reinados de los dueños del petróleo.
No entiendo bien el asunto, loba maitea, porque yo soy de los antiguos, de los que creen que una “revolución” se hace tomando el poder para instalar una sociedad nueva y opuesta a la anterior. Lo que cuentan se parece más con revueltas que, a largo plazo, son recuperadas por el mismo poder. Espero que tengas tiempo para explicármelo.
“Revoluciones” cuyos héroes son “blogistas” con formación acelerada en Estados Unidos ¡Qué Casualidad! Yo ya pensé hace años, cuando se desmoronó el Muro de Berlín, que los americanos del norte iban a liderar las causas justas. Y ahí está Obama, en los informativos, aplaudiendo las “revoluciones” y el pueblo en la calle. Ver para creer.
La calle… Me he enterado de que este sábado también salimos nosotros a la calle, en Euskal Herria, y pensaba que, contagiados por la campaña de “revoluciones”, íbamos a reivindicar “Patxi Dégage”. Pero los vascos somos de pocas palabras y preferimos el silencio, me dirás, y tampoco nos van las modas. No creo pues que Obama vuelva a las televisiones para aplaudirnos. No importa, loba maitea, todavía hay aplausos y aplausos.
¡Besarkada pare bat!
PS. por ahí dicen que no quieren poner el tapete rojo a Sortu, en su entrada en el escenario político. Es como lo de los aplausos, que a veces se vuelven tortas… A los tapetes rojos es fácil darles un estirón para que derrapen los que desfilan por ellos. Nuestro camino es sin tapetes, sin desfiles… Pero algún día tendremos que salir todos a la calle y tomar los poderes que están a nuestro alcance, aunque no sean más que los pequeños poderes de nuestras aldeas. Democráticamente, claro; no como ellos los toman. El sábado estaréis muchos en la calle, pero no tendréis derecho a los directos de TV5, como en el Cairo, Argel, Tunez… Ya me contarás en tu carta del lunes .