Laugarren gutuna

2010-11-15


Osaba maitea,

Harritu egin nauzu zure azken gutuneko ametsarekin. Batu egiten zenituen Sao Tomeko euriak, Bermeoko marineruen kamaroteak, sobietikoak zirenean “kamarada” deitzen zizuten errusiarrak, etxalde abandonatuak, Barakaldoko Labe garaiak eta Bidasoako itsasadarra, azkenean, denen artean, Errepublika Sozialista Baskirianoa sortzeko.

Nik bai osaba erromantikoa!” pentsatu nuen, irakurri nuenean. “Tres romantique!” Domintxineko Mariek esango lukeen bezala. Eta oroitu nintzen, nola aspaldi Neruda” deitzen nizun nik, eta zuk niri, “Irletako Postaria”, “Cartero de Islas”, Kuban dauden beste osabekin harremana berreskuratzen lagundu nizulako.

Domintxineko Marieri erakutsi nion zure gutuna, harro. “Bah! Ezagutzen dut ondo idazkera hori”, esan zuen berak, “Guapo plantak egiten dabil. Nola uste duzu konkistatu ninduela ni, horrelako gutunekin ez bazen?”. Gero, zigarro bat piztu eta kea bota zuen airera Domintxineko Mariek, guapa plantak eginez.

Bestelakoan, parranda bateko naufragioan galdu ostean, telefono barik egon naiz aste guztian. Eta ze ondo! Lasai ibili naiz etxean, dei apremianterik gabe, ene leihotik kanpoko euriari begira, Magritte-ren koadro batean bezala.

Aspergarria da euria, gaur ni bezala, goizean bizikletarekin ateratzen baldin bazara. Baina polita da leihotik begiratzeko. Txanpinoien sasoia iritsi dela sentitzen duzu. Eta ez mendietan bakarrik, hirietan ere, kalean gora eta behera, jendea guardasolen azpian ezkutatzen baita; eta Amanita eta Kantarelus ibiltariak dirudite denek. Hala, bat-batean, gutun ameslari batean moduan, perretxikoz betetzen da, kristalaren bestaldean, Donostia osoa.

Gainera, osaba, zer nahi duzu esatea; kalera jeitsita ere, euriak badauka bere xarma. Zeren ba al dago gauza romantikoagoarik guardasol konpartitu bat baino? Domintxineko Mariek esango lukeen legez, “Tres tres romantique”.

Datorren astean, Kubara noa. Habanako Zine Festibalera eta Zine Eskolara. Hogei egun emango ditut bertan, pozik, herrialde hartan izarrak nonahi ikusten direlako, baita banderan ere. Eta agurtuko ditut beste osabak zure partetik. Emango dizkiet besarkada handiak eta edango dugu rona zure kontura. Lasai egon, ez zait ezer kostatzen: Plazer handiz izango naiz berriz ere “Irletako postaria”. Zuk ostera, marineru zahar maitea, ez utzi inoiz “Neruda” izateari.

Pottak.


Josu.


P.S. Genetika da, edo neu ere guapo plantak egiten nabil?


1 comentario:

  1. Loba haundia,

    De sueños hablábamos... y con sueños vamos viviendo.

    Ahora que vas a la otra isla, a esa isla donde los sueños siguen teniendo letra y música, te pido el favor de llevar un abrazo para la médica pinarénse que un día, estando de misión en esta isla, me salvó los días. Lleva también mis ojos; llévalos contigo y déjalos libres en las calles de La Habana, las viejas calles, las de Santiago y las otras por donde tanta Historia sigue dejando huellas gigantes. Déjales que se encuentren con esos "Seres con alas de otro mundo" , mis ojos tristes.

    De sueños hablábamos...

    Y me contaba un profesor de matemáticas de esa isla, hace bastante tiempo y muchas mañanas, después de una noche de insomnio y agobios de asma, que había soñado que le robaban la isla, su isla de Camilo y Martí. Yo le llamaba "El Flaco", a mi amigo cubano. Le pedí que me enseñara matemáticas, las de verdad, para saber lo que cuesta la diferencia entre un rico y un pobre. Al final de las clases, entre agobios de asma y "populares", me repetía que siempre había que preguntarse "Si existe la humanidad y si se ha visto hoy".

    De sueños hablábamos... y con sueños vamos viviendo.

    Lleva mis ojos contigo a la isla de El Flaco, a ver si se encuentran con sus ojos castaños.

    osaba

    Desde la isla de aquí, del lado africano del Atlántico.

    São Tomé, 20 Nov. 2010

    ResponderEliminar